και η βρόχα έπιπτε ράι θρου…

Την ιστορία που λέγεται «Ζαμπέτας» δεν τη μαθαίνεις. Τη ζεις και κυρίως την τραγουδάς.

Την συλλογιέσαι τις μοναχικές νυχτιές, όταν η βροχή πέφτει και τα μάτια γίνονται υγρά. Ο Ζαμπέτας είναι μία ξεχωριστή προσωπικότητα στον κόσμο της μουσικής και όχι μονάχα στον κόσμο του ρεμπέτικου ή του λαϊκού. Γιατί οι συνθέσεις, οι ερμηνείες αλλά και ο ντόμπρος χαρακτήρας του Ζαμπέτα, υπερέβησαν κατά πολύ τα στεγανά της λαϊκής μας παράδοσης και σίγουρα όχι επειδή απλά και μόνον ταξίδεψαν μια φορά μέχρι τις Κάννες, παρέα με τον Μάνο, τη Μελίνα, τον Ντασέν· αν και δεν είναι υπερβολή να ειπωθεί πως ακόμα θυμούνται το πάρτι που έγινε για το «Ποτέ την Κυριακή» και τα θαυμαστά αίσχη του «αλανιάρη» μπουζούκτση, που με το ένα χέρι έπαιζε και με το άλλο… έπιανε!

Ο Ζαμπέτας είχε ένα μοναδικό τρόπο να γράφει μουσική. Μερικά από τα σπουδαιότερα τραγούδια του κουβαλούν μέσα τους τον αισθησιακό ψυχισμό της Ανατολής, το σεκλέτι, το ντέρτι, τον σεβντά, τον νταλκά, τις συννεφιές αλλά και το τσακίρ κέφι, την ανοιχτόκαρδη διάθεση του γλεντζέ. Η μορφή τους όμως φωνάζει «Δύση». Καλώς ή κακώς, ο Ζαμπέτας δε γούσταρε τσιφτετέλια και χανουμάκια. Ήταν ανατολίτης στην καρδιά και δυτικός στη σκέψη. Μάλλον γι’ αυτό ταίριαξε τόσο καλά και με τον Χατζιδάκι που τον έκανε σολίστ στα έργα του.

Πάνε είκοσι δύο χρόνια πια από τότε που η φωνή και το μπουζούκι του Ζαμπέτα σίγησαν. Τον Ζαμπέτα όμως, άμα αγαπάς τη μουσική και το καλό λαϊκό τραγούδι, δεν τον ξεχνάς. Ακόμη κι αν δε γνωρίζεις κάποιο από τα δικά του κομμάτια, δεν τον μπερδεύεις με κανέναν άλλον συνθέτη και φυσικά με κανένα άλλο μπουζούκι, γιατί κανένα άλλο δεν είναι τόσο βαρύ και ταυτόχρονα εύθυμο, όπως ήταν και ο ίδιος. Αυτό ήταν ο Ζαμπέτας. Έπαιζε όπως ένιωθε. Τραγουδούσε αυτό που ήταν. Και η βρόχα έπιπτε ράι θρου…

ο Λουκάς και ο Σόλων