Από την Ιδεολογία στην πράξη

Τώρα που ολοκληρώθηκε και τούτη η εκλογική αναμέτρηση και τα όποια, καλώς ή κακώς εννοούμενα, πάθη δίνουν τη θέση τους στη νηφαλιότητα της επόμενης μέρας, είναι δόκιμο να ξεκινήσει μία διαφορετική συζήτηση, κοινωνιολογική και πολιτική, δηλαδή στο βάθος της, φιλοσοφική.

Είναι μία συζήτηση που αποφεύγεται κατ’ εξακολούθηση, γιατί θέτει ένα συνολικό αριθμό ζητημάτων επί μίας βάσης η οποία δημιουργεί ανασφάλειες. Είναι μία συζήτηση που παραβιάζει το άσυλο της ιδεολογίας μέσω της καθημερινής πράξης, όχι αβασάνιστα, ούτε υπηρετώντας ιδιοτελείς σκοπούς αλλά για να την καταστήσει καλύτερη, για να της εξασφαλίσει τη θέση που της αρμόζει στη ζωή του ατόμου και της κοινωνίας. Στο δια ταύτα λοιπόν, τίθεται το ερώτημα: τι σημαίνει αριστερός ή δεξιός; Τι σημαίνει προοδευτικός ή συντηρητικός; Τι σημαίνει δημοκράτης, σοσιαλιστής, κεντρώος, φιλελεύθερος, κομμουνιστής ή αναρχικός; (Τον αυτοαποκαλούμενο φασίστα τον αφήνω εκτός γιατί εκπροσωπεί μιαν ασθένεια ανίατη, προς το παρόν τουλάχιστον). Είναι έννοιες που φωρώνται ωσάν να ήταν ιερά άμφια ή είναι απλές, στην ουσία τους, μορφοποιήσεις μιας στάσης ζωής;  Ιδού το ερώτημα που φέρνει σε άβολη θέση σχεδόν όποιον επιχειρήσει να το αντιμετωπίσει με ειλικρίνεια. Κακά τα ψέματα, όλα στην πράξη δοκιμάζονται. Και βέβαια με την τελευταία δεν υπονοείται κάτι αφόρητα καθημερινό και ευτελές αλλά η ουσία της πολίτικης οντότητας. Ο άνθρωπος και η πολιτική που πρεσβεύει φαίνεται από τα απλά πράγματα και σίγουρα όχι από αυτά που ευαγγελίζεται «επίσημα» για τον εαυτό του. Στην οικογένεια, στους φίλους, στον χώρο εργασίας, ακόμη και στον δρόμο, όλα αυτά συνιστούν εκφάνσεις του ίδιου πυρήνα: της πολιτικής «φύσης» του ατόμου. Ειδικά στον «δρόμο», οι αντιφάσεις είναι κατά περιπτώσεις τόσο ευμεγέθεις, που αναιρούν ακαριαία την οπτική την οποία έχουμε υιοθετήσει για τα πράγματα. Συνεπώς, δεν αρκεί να δηλώνεις κάτι με λόγια, με την εμφάνιση ή με τον αέρα που κουβαλάς. Πρέπει να είσαι κιόλας. Πρέπει η θεωρία να προκύπτει από την πρακτική και όχι αντίστροφα. Και κυρίως πρέπει ο καθένας να ψάχνει βαθιά στα υπόγεια της ψυχής του και να αντιμετωπίζει με γενναιότητα τον αληθινό του εαυτό. Συνήθως αυτό που φοβάται περισσότερο, αυτό για το οποίο νιώθει –αν νιώθει– μία καθόλα φυσιολογική ντροπή, είναι η ρίζα του κακού. Και η απροθυμία της αντιπαράθεσης μαζί του, είναι από τις κυριότερες αιτίες των κοινωνικών πια δεινών.

ο Λουκάς και ο Σόλων