Η εκδοχή του Μπράουνινγκ
- Γράφτηκε από τον/την NewsRoom
Mπορεί να υπάρξει πραγματική συλλογική υπέρβαση, εάν δεν υπάρξει πρώτα ατομική;
Ο ανήφορος για μία δίκαιη κοινωνία μοιάζει να περνά αναγκαστικά μέσα από την αναμέτρηση του ατόμου με τις προκλήσεις, πρώτα απ’ όλα, της δικής του ζωής. Κάπου το ατομικό και το συλλογικό –έτσι όπως τα σκεφτόμαστε συνήθως– συμπλέκονται, κάπου διαχωρίζονται και κάπου τα όρια είναι τόσο δυσδιάκριτα και περίπλοκα, όσο η ίδια η ζωή. Αλλά πως μπορεί κάποιος να θέσει συνειδητά και γνήσια τον εαυτό στη διάθεση ενός συλλογικού οράματος, αν δεν περνά συχνά από τη στενωπό της αυτογνωσίας, από τα άγρια βράχια της αυτοκριτικής, που πάνω τους σκίστηκαν οι γενναιότερες ψυχές του ανθρώπινου είδους; Δεν μπορεί. Γιατί όπως μας διδάσκει, κατ’ επανάληψιν μάλιστα στη διάρκεια της ζωής μας, η εμπειρική παρατήρηση, η μεγαλύτερη και ταυτόχρονα στοιχειωδέστερη πρόκληση, είναι να στεκόμαστε στο ύψος των περιστάσεων και να μην αποκλίνουμε πολύ –γιατί είναι σίγουρο πως θα αποκλίνουμε– από την πορεία που χαράξαμε, όταν βλέπαμε περίπου τις μισές σε ποιότητα και ποσότητα από τις δυσκολίες με τις οποίες θα ερχόμασταν αντιμέτωποι.
Είναι απολύτως βέβαιο ότι ο Άγγλος θεατρικός συγγραφέας Τέρενς Ράττιγκαν, δεν ανήκει στην «κλασική» σχολή των λεγόμενων στρατευμένων συγγραφέων και γι’ αυτήν του την επιλογή επικρίθηκε δριμύτατα. Ωστόσο η αξία της γραφής του έγκειται ακριβώς σε αυτό, στην ιδιάζουσα ματιά του, που επιδιώκει να διευκρινίσει τις εσωτερικές συγκρούσεις, τις επαναλαμβανόμενες αγωνίες και τους ψυχοφθόρους δαίμονες με τους οποίους παλεύει το άτομο στον ρου της ζωής του. Είναι η προσωπική αναμέτρηση με την αλήθεια για τον εαυτό μας, για τους άλλους, για τη σχέση μας με αυτούς, για τις επιτυχίες και κυρίως για τις αποτυχίες της διαδρομής μας. Είναι ένας αγώνας για την αποδοχή της αλήθειας αφού την αλήθεια τη γνωρίζει λίγο πολύ ο καθένας για τον εαυτό του, μα σπάνια αποτολμά να την αντικρύσει κατάματα. Αλλά τελικά η εκδοχή του Μπράουνινγκ είναι μία εκδοχή για το πώς είναι καλύτερο να βλέπουμε τη ζωή μας. Είναι μία εκδοχή που έχει βέβαια τα ελαττώματά της, αλλά όταν εξοικειωθείς με το «μέτρο» που χρησιμοποιεί ο Ράττιγκαν, την εκτιμάς περισσότερο…
ο Λουκάς και ο Σόλων