Γιώργος Λαγογιάννης: «Γεννήθηκα στο θέατρο!»
Ο 16χρονος Γιώργος Λαγογιάννης μιλά στην «Πρωινή»
Μεγάλωσε… πάνω στο θεατρικό σανίδι. Οι καλύτερες ίσως εικόνες από τη ζωή του, είναι εκείνες που μικρό παιδί ακόμα, τριγυρνούσε και έπαιζε στα καμαρίνια ανάμεσα σε φανταχτερά κουστούμια, φώτα και σκηνικά. Τα χρόνια δηλαδή, που ακολουθούσε τον πατέρα του, στις απογευματινές του πρόβες στο θέατρο Απόλλων. Πως θα μπορούσε λοιπόν, ο 16χρονος σήμερα Γιώργος Λαγογιάννης, γιός του αείμνηστου Βασίλη Λαγογιάννη, ιδρυτικού μέλους της Θεατρικής Ομάδας Πύργου, να μην ταυτίσει την ζωή του με το θέατρο και να μην το αγαπήσει…
Ο Γιώργος, μαθητής της α’ τάξης του 1ου Λυκείου Πύργου, μιλά σήμερα στον Κωνσταντίνο Γκελντή, για το θέατρο, τη μεγάλη του αγάπη, τις παραστάσεις που έχει ήδη παίξει αλλά και για τα όνειρα του για το μέλλον!
Πόσα χρόνια ασχολείσαι με το θέατρο;
«Με το θέατρο ασχολούμαι συνολικά 4 χρόνια μέχρι τώρα αλλά βέβαια όλη η ζωή μου είναι γύρω από το θέατρο… εκεί μεγάλωσα… μπορείς να πεις ότι εκεί γεννήθηκα!».
Σε ποιες παραστάσεις έχεις συμμετάσχει ως σήμερα;
«Τα 4 χρόνια που είμαι συνολικά στη Θεατρική Ομάδα Πύργου… στο «Έρως» του Παπαδιαμάντη, στη «Λυσιστράτη» του Αριστοφάνη και στην τελευταία μας παράσταση «Σμύρνη – Μνήμες» που ήταν αποσπάσματα από ένα βιβλίο των αιχμάλωτων το οποίο αναφέρεται σε μνήμες και ιστορίες…».
Σου άρεσε από πάντα να ασχολείσαι με το θέατρο ή προέκυψε;
«Από μικρός κυκλοφορούσα στους χώρους του θεάτρου… επειδή και ο πατέρας μου ασχολιόταν πολύ με το θέατρο… ερασιτεχνικά πάντα… όπως και εγώ ασχολούμαι ερασιτεχνικά με το θέατρο προς το παρόν… Μπορείς να πεις ότι εκεί μεγάλωσα γιατί όταν έπαιζε ο πατέρας μου, ήμουν εκεί σ’ όλες τις πρόβες και τις παραστάσεις…».
Με τι θέλεις να ασχοληθείς στο μέλλον;
«Κοίτα… είναι λίγο νωρίς να στο πω αυτό… Δεν έχω ξεκαθαρίσει ακόμη προς τα πού θέλω να βαδίσω… αλλά μ’ αρέσουν πάρα πολύ τα μαθηματικά… Το όνειρό μου είναι να περάσω σε κάποια σχολή…».
Δηλαδή το θέατρο το αποκλείεις σαν επάγγελμα;
«Το θέατρο θα είναι πάντα ένα χόμπι… Μπορεί να περάσω σε κάποιο πανεπιστήμιο και όταν τελειώσω να μην υπάρχουν δουλειές… τότε μπορεί και να ακολουθήσω το θέατρο ως επάγγελμα και να πάω και σε δραματική σχολή…».
Ποιο είναι το όνειρό σου για το θέατρο;
«Κοίτα… πλέον το θέατρο έχει καταντήσει να μην το σέβονται οι άνθρωποι, δηλαδή είναι κάτι για να περνάει η ώρα τους… Για μένα το θέατρο είναι ζωή… Οι άνθρωποι πρέπει να μάθουν να σέβονται το θέατρο και να το αγαπούν γιατί στην ουσία είναι μια αναπαράσταση και της ίδιας της ζωής… Τώρα το όνειρό μου για το θέατρο; Οι άνθρωποι πρέπει να προσπαθήσουν να έχουν πιο στενές σχέσεις με το θέατρο, να πηγαίνουν πιο συχνά…».
Έχεις αποκτήσει φιλίες μέσα από το θέατρο;
«Άπειρες φιλίες… Για να φανταστείς έχω γνωρίσει και συγγενή μέσα από το θέατρο που δεν ήξερα, τη Λίνα Λύγκα, πολύ καλή μου φίλη…! Ναι, έχω γνωρίσει πάρα πολλούς ανθρώπους μέσα από το θέατρο… σπουδαίους ανθρώπους… και βέβαια κάποιος δεν χρειάζεται να είναι σπουδαίος για είναι φίλος σου… αν έχετε καλή χημεία και γενικά περνάτε καλά…».
Πες μας κάτι που να έχει συμβεί σε παράσταση και δεν θα ξεχάσεις ποτέ…
«Έλπιζα να μην μου κάνει αυτήν την ερώτηση…. Κοίτα… έχουν συμβεί πάρα πολλά… θα σου πω ένα που γέλασα και κόντεψα να κλάψω από το κλάμα πάνω στη σκηνή… Ήταν στη «Λυσιστράτη» και αξίζει να αναφέρω ότι όσα χρόνια είμαι στη ΘΟΠ την σκηνοθεσία των παραστάσεων έχει η κ. Ευανθία Στιβανάκη. Σ’ ένα σημείο της παράστασης έπρεπε να ανέβω σ’ ένα πατάρι.. κάτι σαν διάδρομος που είχε μία κλίση… αυτός ο ανηφορικός διάδρομος είχε στο πλάι ξύλινα κάγκελα και σε ένα σημείο είχαν βάλει ένα καρφάκι για να κρεμάνε ένα στεφάνι… όπως μιλούσε ο άλλος ηθοποιός εγώ έπρεπε να κάνω μια χαρακτηριστική κίνηση.. όπως γύρισα το μπαλόνι που χρησιμοποιούσα για φελώ ακούμπησε πάνω στο καρφί και έσπασε… Για να φανταστείτε αυτό το μπαλόνι «ήταν τα λόγια που δεν έλεγα»… σ’ ότι και αν έκανα χρησιμοποιούσα αυτό το μπαλόνι… Θυμάμαι χαρακτηριστικά όλο το θέατρο να γελάει… Μετά ρωτούσα τους θεατές πως τους φάνηκε η παράσταση και μου απαντούσαν όλοι ότι τους άρεσε πολύ εκείνη η σκηνή και με ρωτούσαν πως το πέτυχα στο σωστό τάιμινγκ! Κανείς δεν κατάλαβε ότι έγινε καταλάθος!».
Η οικονομική κρίση που όλοι λίγο – πολύ βιώνουμε… θεωρείς ότι έχει επηρεάσει το ερασιτεχνικό θέατρο;
«Η οικονομική κρίση έχει επηρεάσει το θέατρο σημαντικά. Πριν αρχίσει η κρίση, κανείς δεν σκεφτόταν ή φοβόταν τόσο πολύ τα έξοδα που προέκυπταν για μια θεατρική παράσταση. Δηλαδή λέγαμε, «θέλουμε κουστούμια;» και εξέφραζαν ενδιαφέρον να πάνε να αγοράσουν πολλοί… «άσε θα πάω εγώ, θα το πάρω εγώ…» ήταν καλές εποχές τότε… Τώρα είναι όλοι μαζεμένοι και αυτό είναι φυσικό… Επίσης παλιά δίναμε με ευκολία επιδοτήσεις στις Θεατρικές ομάδες της πόλης μας για να μπορέσουν να φτιάξουν τα σκηνικά, τα κουστούμια και να καλύψουν έξοδα που έχει κάθε ομάδα… Στην ουσία έργο προσφέρουμε για τον Δήμο μας! Τώρα πλέον οι επιδοτήσεις δίνονται με δυσκολία πράγμα που κάνει τις ομάδες να επιλέγουν έργα που δεν είναι πολυέξοδα…».
Έχεις κάποιο γούρι που δεν αποχωρίζεσαι ποτέ στις παραστάσεις;
«Γούρι – αντικείμενο πότε δεν είχα… καλό είναι να είσαι συγκεντρωμένος… Γούρι μπορείς να πεις τις φιλίες που έχω με τα παιδιά της ομάδας, τη συζήτηση πριν βγούμε στη σκηνή… ο τρόπος που μιλάμε, που γελάμε… αυτό είναι το καλύτερο «γούρι»… ο συνδυασμός αγωνίας, χαράς και γέλιου…».
Πως νιώθεις όταν είσαι επάνω στη σκηνή;
«Είναι ένα συναίσθημα που το έχω ζήσει λίγες φορές εκτός σκηνής στη ζωή μου… είναι κάτι ανάμεσα σε ευτυχία και σε αγωνία… Δηλαδή να πω: « Θεέ μου να τελειώσει» και « Ωχ! Θεέ μου να μην τελειώσει ποτέ». Βέβαια παίζει ρόλο και η ημέρα… αναλόγως σε τι κατάσταση είμαι… παίζει ρόλο το ότι μερικές φορές είμαι κουρασμένος. Ποτέ και για κανέναν λόγο δεν θα αντιμετώπιζα το θέατρο σα να είναι αγγαρεία. Το θέατρο δεν πρέπει να το κάνεις ποτέ όταν το βλέπεις ότι σου γίνεται αγγαρεία. Αν το βλέπεις έτσι πρέπει να το σταματήσεις!».
Η ενασχόληση σου με το θέατρο ίσως είναι για σένα και ένας τρόπος για να εκφράζεις τα συναισθήματά σου;
«Το θέατρο είναι ένας τρόπος όχι μόνο να εκφράζεις τα συναισθήματά σου αλλά και τον χαρακτήρα σου. Δηλαδή να δείξεις ποιος είσαι, να δείξεις ποιος είσαι μέσα από τις κινήσεις σου, την ομιλία σου, την παρουσία σου… Αλλά μπορεί να γίνει και το αντίθετο. Να κρύψει την προσωπικότητά σου… Ο καθένας βάζει την δική του πινελιά στον ρόλο του και εγώ προσωπικά το κάνω πάντα αυτό. Εγώ χρησιμοποιώ κάποιες κινήσεις που είναι χαρακτηριστικές για μένα!».
Έχεις ξεχωρίσει κάποια από τις παραστάσεις που έχεις παίξει ως καλύτερη;
«Η αγαπημένη μου παράσταση ήταν η «Λυσιστράτη».
Τι σε έκανε να την ξεχωρίσεις;
«Το γέλιο. Γελούσα ξανά και ξανά με τις ατάκες σαν να τις άκουγα για πρώτη φορά!».
Πως κρίνεις την ενασχόληση παιδιών με το θέατρο;
« Κοίτα, τα παιδιά πρέπει πάντα να έχουν ένα χόμπι… κάτι να ασχολούνται.. και το θέατρο είναι ένα από τα καλύτερα χόμπι!».
Φέτος θα σε δούμε στο θεατρικό σανίδι;
«Θέλω πάρα πολύ να συμμετάσχω στις παραστάσεις κάθε χρόνο.. βέβαια είναι η πίεση από τα μαθήματα του σχολείου μιας και φέτος είναι πιο απαιτητική η Α΄ λυκείου. Θα προσπαθήσω να πηγαίνω στις πρόβες για να παίξω και φέτος…».
Συνέντευξη στον Κωνσταντίνο Γκελντή (Επιμέλεια: Κική Κολοβέρου)